2 Mart 2009 Pazartesi

to live is to die

Bir zamanlar en umursadıklarım artık aptalca detaylar. Kuşlarım vardı, öldüler. İçlerinden birini ben öldürdüm. Açtım kafesin kapağını. Uçup gitsin istedim. Omzuma kondu. Kulağımdaki küçük parlak küpeyle oynamaya başladı. Boynuma öpücükler kondurdu. Kovdum onu. Ben ondan daha kuş beyinliyim. Ölmüştür herhalde. Ben yaşıyorum. Ormana uçmuştu en son. Ben yaşıyorum.

Kadın, elinden tuttuğu ufaklığı azarıyla dövüyordu. Minik dudaklar titriyor, ağlamamak için gösterdiği direnç çocuğu yoruyordu. Kadın ona tam bir baş belası olduğunu söyledi. Hıçkırdı çocuk. Dönüp kadına bir tane patlattım. Çocuk avaz avaz ağlamaya başladı. Kadın bana karşılık vermek için kolumdan tuttu. Çevik bir hareketle kolumu kurtarıp bir tane daha patlattım. Ortalık birbirine girdi. Herkes canlandı. Ölüler dirildi. Çocuk korkudan öldü. Ben yaşıyorum.

Babam köpeğimi doktoruna armağan etmek üzere evden götürüyordu. Köpek ağladı. Götürüldüğü evden defalarca kaçtı. Doktoru babama hayatını bağışladı. Ben günlerce ağladım. Köpek öldü. Doktor öldü. Babam öldü. Ben yaşıyorum.

Kabus gördüm. Uyandığımda yanımda yatıyordu. Uyanıktı. Hiç birşey söylemeden çekip gitti. Kapı kapandı. Boş evin sessizliği kulaklarımda çınladı. Ev öldü. Ben yaşıyorum.

Bana bunu nasıl yapar, dedim. Bulamadım. Sadece öyle istemişti. Anlatmadı gerisini. Ben de sormadım. Birlikte yaşadığımız her anı, tek tek intikam aldı. Ona anlatmak istediğim herşey çaresizce geldiği yere geri döndü. Örttüm üzerlerini, unuttum. Arkadaşlığımız öldü. Ben yaşıyorum.

Çocukların çıkmak istemediği koskoca erik ağacına çıkmayı kafaya takmıştım. Çıktım. Ama inemedim. Çok küçüktüm. Korktuğumu kimse görmesin istiyordum. Bir erik kopardım, erik öldü. Ağaçtan düştüm. Annem meraktan öldü. Ben yaşıyorum.

Önümden bir tabut geçti. Bir hamilenin doğum sancıları başladı. Yeni doğanlar, toplu mezarların sessizliği adına hep bir ağızdan ağladılar. Ölenlerin son nefesi, doğanların ilk nefesine karıştı. Ben ne doğuyor ne de ölüyorum. Dirilerden nefret ediyorum. Ölülerden korkuyorum. Sigara yaktım. Hafızamdan birkaç bin hücre daha öldü. Ben yaşıyorum.

5 yorum:

oligomer dedi ki...

Enfes olmus, devam ettirmek gerekirse; her nefes aldigimda ben oluyorum, dunya yasiyor :-)

Aslı Soylu dedi ki...

"her nefes aldığımda ben ölüyorum" güzel bi tasvir. pek güzel hatta. bak iki oldu bu. kıskanç bir insanım.

oligomer dedi ki...

:) peki o halde, kiskanma diledigince kullan tasviri..yazmaya ara verme, bekleniyorsun, takip ediliyorsun (:)

aslı topcu dedi ki...

çok güzel olmuş be.

Aslı Soylu dedi ki...

teşekkür ederim canumm :)